Deze week een blog van Monique. Haar moeder is niet meer welkom bij het koor.
Naar aanleiding van de ervaring van haar moeder hebben we een meldpunt geopend. Je kan op de site een webformulier invullen en wij gaan deze verhalen verzamelen.
Heb jij een eigen verhaal? Deel die via https://www.vrouwenvoorvrijheid.com/meldpunt-uitsluiting-ongevaccineerden.
Het is begonnen. Mijn moeder gaat niet meer naar haar koor.
De dirigent was door verschillende mensen gebeld dat als mijn moeder kwam, zij niet meer durfden te komen. Er werden geen namen genoemd, maar het was een grote groep. Mijn moeder is van de 40 koorleden de enige die niet gevaccineerd is. Ze voelt zich niet meer welkom en vertrekt. Het koor vindt het jammer. Mijn moeder is de presentator van het koor en actief in het bestuur. Ze praat makkelijk voor grote groepen, heeft humor en weet een fijne sfeer te creëren waarin iedereen zich welkom voelt.
Mijn moeder is met stip de liefste vrouw die ik ken. Mijn moeder kan niet tegen onrecht. Mijn hele leven zie ik hoe ze zich inzet voor anderen. Ze deed altijd vrijwilligerswerk en nog steeds iedere week in een verzorgingstehuis voor demente bejaarden. Als ze er een keer niet is, vragen ze naar haar. Als kind was iedereen altijd welkom. Ze werkte 20 jaar met mijn vader in een stichting voor aidswezen in Zuid-Afrika. Mijn moeder is bijna 76, top fit, sport iedere dag, is slank, eet gezond, lacht veel. En nu zijn koorleden bang dat zij een gevaar is voor hun gezondheid.
Ik weet niet wat ik erger vind. Dat ze mensen hebben laten geloven dat gezonde mensen hen ziek kunnen maken of dat niemand iets doet. 1,5 jaar geleden vertelde ik mensen dat dit ging gebeuren. Ik was een complotdenker en de WEF had echt niets slechts in de zin en Rutte en de Jonge doen hun best en je zou er maar aan staan en je neemt toch ook een vaccin als je gaat reizen en ik word er zo naar van als ik dat allemaal in de gaten moet houden en ik heb geen tijd om deze video van een uur te bekijken en het is hier toch geen Israel en Australië is heel ver weg en dat stokje in de neus van mijn kind stelt écht niks voor en wat naar dat jullie door politiehonden achterna zijn gezeten en er mensen door de ME zijn geslagen maar misschien had je er ook niet moeten gaan staan en het is maar voor heel even en als jullie nu gewoon vaccineren dan is het snel voorbij en maak je niet zo druk want zo heb je toch ook geen leven.
Één ding weet ik zeker: als mijn kinderen mij later vragen wat ik deed toen mensen werden uitgesloten, dan vertel ik ze dat ik me uitsprak, dat ik me met anderen verenigde, dat ik alles las en bekeek om een goed beeld te vormen van wat er speelde in de wereld, dat ik kritische vragen stelde, plannen maakte voor een betere wereld en dat ik geen tijd meer had om te Netflixen omdat ik opstond voor de vrijheid van oma en voor die van hen.
Ik zou tegen iedereen die mijn moeder kent of die iemand kent die niet gevaccineerd is willen zeggen: kijk niet langer weg en open je hart. Dit gebeurt echt en hoe ongemakkelijk ook, de andere kant op kijken maakt het niet beter. Beteken iets moois en iets nieuws voor de geschiedenis van de mensheid. Schrijf samen met ons een nieuw hoofdstuk in dit ongelooflijke verhaal. Laat in dat hoofdstuk lezen over hoe uitsluiting van de niet-gevaccineerden door de grote massa niet oké werd bevonden en dat vrienden, familie, buren en koorleden in hun ogen wreven, opstonden en zeiden 'Dit laten wij niet gebeuren'.
ps. Mijn moeder heeft een liefdevolle, heldere brief geschreven aan het koor over haar keuze en over hoe ze zich voelt. Ze heeft de dirigent gevraagd deze mail voor te lezen volgende week.
